Het is bijna zover.

Valiezen gepakt, morgenochtend de trein op. Vanaf Sion naar Gallarate waar iemand mij komt oppikken om me naar Milaan airport te brengen. Via een tussenstop in Moscou hoop ik dan samen met mijn fiets in Ulaan Batar aan te komen. Klinkt weeral heel exotisch en spannend en een stevige portie zenuwen houdt me voorlopig uit mijn slaap..

Nochtans ben ik qua exotische bestemmingen niet aan mijn proefstuk toe, maar ieder vertrek is weer helemaal anders. Ik ben ervan overtuitgd dat alle vorige ervaringen me nu ook wel een stuk gaan helpen, al is het mentaal.
In Scandinavie heb ik dagen aaneen in gietende regen gefietst, in Canada kilometers en kilometers met de wind op kop, elke dag opnieuw. In Alaska heb ik kennisgemaakt met de beruchte washboardroads.... bijzonder aangenaam! In Peru en Bolivië meer van dat, zand eten tot het er lang je oren uitkomt. Om in Argentinië op 5000m hoogte te fietsen, afgewisseld met rivercrossings enz.. Telkens alleen met mijn tentje.

Deze staat mij echter een volledig andere uitdaging te wachten. In plaats van elke avond op zoek te gaan naar een veilige kampeerplaats, drinkbaar water of iets te eten, mag ik dit deze keer allemaal achterwege laten om me volledig te concentreren op de tijdslimieten. En wellicht ook op dat wiel voor me, dat ik moet bijven vasthouden. Nog nooit eerder heb ik me zo lang voorbereid op één doel. In februari ruilde ik après-ski in om toch eens te testen hoe goed je kan mtb-en in de sneeuw.. (bijzonder leuk trouwens!!) En ondertussen heb ik in Valais/Wallis geen stafkaart meer nodig...

Of het allemaal genoeg zal zijn... ik ben even benieuwd als jullie! Hopelijk kan ik jullie vanuit Mongolië een beetje op de hoogte houden, hopelijk kan ik af en toe ook nog eens rond me kijken en versteld staan van waar ik weer ben terecht gekomen.
Vergeet alvast niet te supporteren... ik zal het goed kunnen gebruiken!

Ciao, Liesbeth