St 07 & 08

STAGE 7: Queens stage 


Ik keek al dagen ui naar deze etappe omdat ie meest technisch was en bovendien een echte bergrit met 3 cols. Hoopte zelfs op regen om het nog technischer te maken want ik heb op da vlak echt wel een voordeel. Deze keer nam ik een goeie start, had ondertussen al bijgeleerd en ik zorgde ervoor dat ik in een goed wiel zat, ook al moest ik daarvoor een keertje wat half onbeleefd voor knokken. Koos het wiel van Corry, algemeen leider in het klasse,ment en pro-rider in het Konateam. Hij is hier samen met 3 andere pro-riders.Corry had vorig jaar al de Mongolia Bike Challenge moeten winnen maar dat was door teveel pech net niet gelukt. Dit jaar was hij met zijn teammaatjes dus vastbesloten de overwinning binnen te halen.
Tijdens de 1ste lichte klim slaagde ik er net in de jongens bij te houden, met als beloning een leuke downhill tussen de Konaboys!! Ik bleek plots de enige van het hele pak die hen in de downhill kon bijhouden, ik wist niet wat me overkwam en voelde me eventjes super stoer!! Dat duurde helaas niet lang, mijn ketting zat helemaal vast, ik moest stoppen en had moeite om los te krijgen. En ondertussen zag heel de hoop weer voorbijvlammen. Gelukkig schoot er nog een klein stukje bergaf over en was kopgroep nog nie echt op gang gekomen, zo kon ik al snel weer vooraan aansluiten.
Een paar kilometer verder moest ik natuurlijk toch weer mijn eigen tempo  kiezen, en kreeg daarbij weer gezelzchap van Krokie en Kristof. De Belgische trein was weer heel en ook wat later kwamen ook de Canadese Jennifer en Libby samen met Robert weer aangesloten. Kristof gaat weer keihard op kop, vliegend door een prachtig stukje Mongolië. Alles gaat heel snel op en af, draaien en keren, stroken zand, keien en yaktracks wisselen elkaar in sneltempo af. Weerom hebben we met zijn allen best wel moeite om de  Kristof bij te houden maar gelukkig kraakt Libby het eerst.
Na de eerste bevoorrading gaat Krok  zijn eigen tempo rijden en de groep valt verder uiteen. Ik hou nog net Krok zijn wiel tot het begin van de 1ste  klim en dan is het elk voor zich. Tegelijkertijd vallen ook de 1ste regendruppels, hoera hoera! Net zoals ik wilde. Ideaal ook om het Mongoolse meisje dat al dagen super sterk rijdt en nu ook weer voorsprong heeft niet teveel tijd te laten nemen.
Zij had op de 1ste dag haar ketting gebroken, heeft daarbij zo lang moeten wachten op technische assistentie dat ze nu zoveel achterstand heeft dat ik en Libby amper rekening moeten houden met haar. Maar toch, je weet maar nooit. Ze klimt écht als de beste maar technisch komt ze dan weer een heel stuk te kort. Dus toen het meer en meer begon te regenen was ik er meer en meer gerust in dat ze vandaag geen uur zou goedmaken.
Die eerste klim heeft best wel al een steil stukje, waarbij ik naast het modderspoor zigzaggend in het gras moet gaan fietsen on niet te hoeven afstappen. Uiteindelijk, kom ik in de gietende regen boven op 2900 meter. Alles zit echt potdicht en het wordt dus toch bijzonder opletten in de afdaling. Krok had het me nog eens goed ingepeperd voor hij vertrok: 'neem geen risico's jij!! Beter wat trager en niet op je bek gaan dan een zware valpartij of een platte band.' Hij begint me al goed te kennen, heb moeite om me in te houden als ik me amuseer maar vooral met die regen hou ik me toch aan zijn goeie raad.
Gelukkig heb ik niet koud, ma begin wel hoofdpijn te krijgen en moet opletten voor duizeligheid. Hoewel ik in Zwitserland tot 3000m ben gaan fietsen laat de hoogte zich toch voelen, na reeds vele dagen van zware inspanning. De volgende col doe ik dan probeer ik dan ook een stuk trager aan te pakken, dat wordt de enige manier om daarna nog over de 3de te geraken ook, en voorsprong heb ik toch. Ondertussen zijn de weg stilletjesaan  beekjes geworden, deze rit dit afwerken wordt vooral een mentale test. Na een stukje fiets duwen op de flanken van de 2de col, in het gezelschap van Duister Thomas, komen we eindelijk boven. Yessss!! Mijn hoofd ging weer beter, nog 1 col en 30km te gaan.
Maar dan zie ik daar een busje van de organisatie staan, en Krokie die net Thomas op afstand begon te rijden zegt me dat de hele rit wordt afgelast. Toen ik dat te horen kreeg werd ik écht kwaad, zo kwaad dat ik de boel wel kon afbreken. Alle inspanning voor niets ofwa? Die ene rit waar ik zo had naar uitgezien? Hoezo te gevaarlijk?? Het gaat toch nog wel om verder te fietsen!! Het is alsof een grote ballen, die je onderweg met veel moeite met mental en andere force hebt opgeblazen plots doorprikt wordt, en ik moet me efkes apart gaan zetten om erbij te gaan bleiten.  Dan komt Juan-Carlos van de organisatie me halen, hij zegt me dat de tijden op de 2de col genomen worden. En ik besef ook wel dat ik nu vlug in het busje moet om niet plots te gaan afkoelen.


Toen ik het busje instapte zag ik al een paar verkleumde mensen bijeen zitten, de ene had mijn muts aan, de andere probeerde zich met een sjaal weer droog te wrijven. Ik kroop direct vanachter in de aftandse Russische camionette, speelde alle tot op mijn vel doorweekte kleren uit en kreeg gelukkig van Griet een droog T-shirtje. Krok en Thomas kropen naast mij, ideaal om naast 2 hete mannen weer helemaal op te warmen! We kregen nog een alu-overlevingsdekentje over ons heen en zo leken we algauw op een pakje Belgische chocolade. Uiteraard van uitstekende kwaliteit.
Ondertussen kon ik toch weer lachen, zag ik weer het komische van de situatie, alhoewel de volgende deelnemers die druppelsgewijs binnenviellen  er helemaal niet zo goed uitzagen. Jennifer zag bijna grijs toen ze aan het busje verscheen en ook een oudere Mongool kregen we maar met moeite weer opgewarmd. Als je die dingen ziet begrijp je wel de beslissing van de organisatie om de wedstrijd stil te leggen. Veel deelnemers waren ook helemaal niet voorzien op regenweer, aangezien dit niet aangekondigd was. De bergen... ze lieten zich weer van hun beste kant zien en doen maar weer beseffen dat je in de bergen altijd op alles moest voorbereid zijn.
Na wat geharrewar schoot ons busje dan toch in gang. Ik betwijfel nog steeds of het wel veiliger was om in dat voertuig de berg af te schuiven in plaats van op de fiets. De modder, of ondertussen gevormde beekjes, maakte het voor onze chauffeur echt niet eenvoudig een goed spoor te kiezen. Af en toe helde het hele voertuig vervaarlijk over naar 1 richting, of kreeg hij het busje maar net weer losgereden uit het slijk. En wij ondertussen maar lachen en pret daar vanachter in dat ding. Van voor naar achter naar links naar rechts.. met mijn kop tegen het plafond of heer en weer geslingerd tussen mijn 2 metgezellen. Die laatste col over geraken bleek helemaal geen sinecure, net toen we finish zagen en dachten dat alles in orde gekomen was bleek de moeilijkste hindernis nog te komen: een rivercrossing.
De eerste snelle jongens die de rit nog helemaal hadden kunnen afwerken konden hier nog te voet door, maar ondertussen stroomde het water al iets heviger, en zelfs het busje bleek halverwege niet stevig genoeg. Een van de zware trucks takelde ons er weer uit maar toen we na een 2de poging weer bleven steken hield het chocolade-trio op de achterbank het voor bekeken. We besloten op één of andere manier de eer hoog te houden, stapten het busje uit om te voet de rivier over te steken en kwamen zo samen de finish over.
Ambiance en toeschouwers allom maar in het kamp heerste er ondertussen toch een chaos. De staff deed zijn uiterste best om alles in goede banen te leiden, mijn valies met droge kleren vond ik niet direct maar had toch wat kleren bijeengesprokkeld en in afwachting begon ik alvast te eten. Voor de verandering. Steeds meer deelnemers arriveerden in de centrale tent, om zich daar om te kleden en  weer op te warmen. Ondertussen werd de oversteek voor de achterkomende busjes steeds spectalairder. Uiteindelijk kwam zelfs de bar-bus helemaal vast te zitten. Zo stond onze drank tenminste fris, we bleven het positief bekijken hé... De volgende dag stond er een rustdag op het programma, maar wat dat zou geven, dat werd nog af te wachten, want de hele avond bleef het water gewoon met bakken uit de hemel vallen.



DAG 8: rustdag

De rustdag kwam in elk geval op een ideaal moment, het hele kwam was een zootje na de dag van gisteren, zelf moest ik ook nog op zoek gaan naar een paar verloren voorwerpen, maar als je wakker wordt en je hoort nog steeds de regen op je tentzeil, geeft dat toch niet te veel goesting om aan de dag te beginnen. En dan komt de i-pod die ik van mijn Zwitserse-Belgische vrienden cadeau heb gekregen net voor vertrek uitstekend van pas. Hup, een beetje muziek in de oren om de dag op te vrolijken en ik zag het weer zitten om uit mijn lekker warme slaapzak te kruipen. Toen ik de tent open ritste zag ik hoe de rivier nu pas écht een wildwaterbaan was geworden. Nu zou er geen enkel voertuig meer door geraken en zelfs de grote keuken -en eettent kwamen gevaarlijk dicht bij de oever te staan. Overigens, moest de zon van de partij zijn zou dit echt een prachtige kampplek geweest zijn, zo in een meander van de rivier met de bergen als achtergrond. Gelukkig klaarde tegen de middag de hemel toch een beetje op, hier en daar kwam een blauw stukje lucht tevoorschijn en dat maakte het schouwspel van de zonnestralen tussen de nevelwolken dan weer echt fantastisch. Met het water tot aan de enkels van mijn blote voeten -schoenen dragen had hier toch geen zin- stond ik met een paar yaks op de achtergrond alweer rap te genieten van deze plaats.  Die beesten vroegen zich wellicht toch ook af wat ik daar zo onnozel stond rond te kijken.
Qua organisatie was het die dag toch een beetje verwarrend, maar dat maakte mij allemaal niet veel uit. Het werd al snel duidelijk dat stage 8 zou afgelast worden, door het regenweer was de etappe helemaal niet te rijden, de rivercrossings waren onmogelijk geworden en op bepaalde plaatsen was het water blijkbaar 4m gestegen. Het was nog maar de vraag of wij zelf daar zouden weggeraken. Blijkbaar moesten zij sowieso terug over de rivier om weer verder te kunnen en zaten we dus momenteel een beetje een op een eiland. Maar op een onbewoond eiland is het alle dagen feest dusja...  In elk geval werden de lager gelegen tenten van de organisatie al verplaatst,  hoger op de berg.  Deze keer werd het écht wel geapprecieerd toen deelnemers de mannen van de organisatie een handje toestaken. Toen de grote tenten moesten verplaatst worden voelde ik me weer eventjes helemaal op scoutskamp, elk een paaltje van 'den amerikaander' en hup, als een dikke worm kroop dat ding de berg op. Best grappig hoe sommige van die straffe fietsers dan amper weten hoe je dat moet aanpakken. Of uiteraard zich te goed voelen om te helpen... tjah, als je wil winnen moet je uitrusten hé! Maar zo lopen er daar op de Mongolia Bike Challenge gelukkig héél weinig rond. Over het algemeen draagt iedereen wel zijn steentje bij, helpt iedereen elkaar wel als we er even door zitten, als we iets nodig hebben of op een of andere manier iets kunnen doen voor elkaar. De sfeer gedurende de challenge werd al snel heel familiair, en dat is voor mij wat deze challenge zo leuk maakt. Het enige wat ons nog een beetje uit elkaar haalt is de taal, want er is een grote groep Spaanse en Italiaanse deelnemers die niet goed engels kunnen, maar na dagen als gisteren en vandaag komt iedereen wel wat dichter bij elkaar. En ook wij met alle meiden samen doen het wel goed onder elkaar. Jen, die hoor je sowieso altijd, maar ook met Libby, Ivana, Frances is het altijd gezellig kletsen. En Griet natuurlijk, die zich al een paar dagen verveelt in het busje sinds de val met de tandem op dag 5, maar die ondertussen uitstekend de supportersrol heeft opgenomen. Ik ben wel blij met de Belgen die daar zijn, het zijn stuk voor stuk ervaren challengers waar ik veel van kan leren. Pepe, die eerder nog niet ter sprake was gekomen, rijdt hier trouwens bijzonder sterk. Iedere rit houdt ie heel erg lang stand in de kopgroep, vaak bijna tot net voor het einde, en hij staat dan ook stevig aan de leiding in zijn masters-2 klassement.
't Voelt een beetje thuis tussen de Belgische deelnemers, en ik kan ze vaak lastig vallen met allerlei vragen en twijfels, gaande van: is mijn fiets ok, tot wat ik nu het beste kan doen in de wedstrijd. Super om die mensen als Pepe, Krokie, Kristof en Griet rond je te hebben. Met het kampleven zelf heb ik, zoals al duidelijk was, bijzonder weinig moeite. Er ontbreekt alleen nog een sjorconstructie, en dan is het precies een echt scoutskamp. De hudo zou best wel helemaal open mogen zijn maar ondertussen doet bijna niemand meer moeite om die hokjes dicht te ritsen. Op 't WC met een schitterend uitzicht over het Mongoolse berglandschap, wat wil je nog meer? Bovendien ben ik gewoon om op fietsreis alles zelf te doen, van water halen tot eten maken, tent zetten, afwassen etc.. en hier wordt dat allemaal voor mij gedaan en is er zelfs een all-you-can-eat formule. Pure luxe dus! Daarentegen is het voor mij dan wel weer aanpassen aan het strikte ritme: op tijd opstaan, op tijd aan de ontbijttafel, op tijd valiezen gemaakt, flessen gevuld, avondeten etc... En 's avonds na het eten zou ik eigenlijk liever blijven plakken en nog wat kletsen met de staff of andere deelnemers, of gewoon wat naar de sterren zitten kijken, maar als ik dan merk dat ik daar telkens bijna als enige overschiet word ik er weer aan herinnerd dat dit een wedstrijd is en geen fietsreis, dat ik maar beter kan gaan slapen als ik 's anderendaags toch een beetje fit wil zijn.
Ook op deze rustdag maak ik het niet echt laat, hoewel de rit 's anderendaags is afgelast moeten we er weer vroeg uit om een verplaatsing te maken met de busjes. Als we al van ons eilandje geraken tenminste, dat wordt weeral spannend.



STAGE 8:

afgelast wegens regen, verplaatsing met de busjes.

 De organisatie had die dag besloten om een alternatieve route uit te proberen, in de hoop een plaats te vinden waar de wel de rivier konden oversteken. Dit bleek weeral bijzonder spannend en tijdsrovend te zijn; Een voor een werden de busjes aan een grote truck bevestigd en zo werden we door het water gesleept. Best wel spannend om in dat busje te zitten, een aantal mensen vertrouwde de hele situatie niet en ging liever te voet door de rivier. Ook Kristof verkoos een veilige plaats vooraan in de camion. Ik vond het dan weer best spannen om in een busje te gaan zitten. Langs alle kanten werden go-pro's en camera's bovengehaald om dit spectaculaire event vast te leggen. Eenmaal aan de overkant moesten we helaas nog heeeeeel erg lang wachten op de truck met het keukenmateriaal, die zichzelf ook ergens had vastgereden. We maakten er maar weer het beste van, begonnen wat spelletjes te spelen en ik deed zowaar eens mee met een yoga-sessie. Iedere dag tijdens de challenge kon je reeds onder de kundige begeleiding van Ryan aan yoga doen, maar ik had daar nog nooit tijd voor genomen. Nu wilde ik het toch eens probeeren maar had er al snel spijt van toen een paar meter verder een worstel-tornooi tot stand kwam, onder luid gejoel van de supporters. Ube, een Duitse verlegen jongen bleek over een waar worsteltalent te beschikken en vloerde de Mongoolse worstelkampioen uit onze staff. Het bleek weer een leuk event dat de Mongoolse staff wat dichter bij de deelnemers bracht. Maar goed, ik dus ondertussen bij mijn yoga-leraar; ik deed heel hard mijn best om in warrior-2 position de viiiiiiiiiibes te voelen en de connection between the nature, between all of us... maar moest toch verstek laten gaan wat betreft het voelen van de vibes. Werkte de sessie toch af uit beleefdheid, maakte er een goeie rek-en strek oefening van en vluchtte daarna snel naar het worstelen. Eerder die morgen had ik al een van een stevige Mongoolse jongen een deskundige uitleg gekregen over het Mongoolse worstelen. Toen was ik vooral door de slappe lach niet in staat om me te verdedigen en was eigenlijk wel uit op revanche. Maar ondertussen waren er zoveel toeschouwers dat ik me helemaal niet meer in de ring durfde te wagen.
Dan maar met Pepie en Kokie, eeeeeu Pepe en Krokie richting Mongoolse yurt. Ideaal moment om zo'n ding toch eens van dicht te zien. Stel je voor dat we terug zouden weg gaan uit Mongolië zonder in een yurt te zijn geweest.. en tijdens de wedstrijd is hier eigenlijk echt geen tijd voor.
Denk nu maar niet dat die yurts mega primitief zijn, die zijn stuk voor stuk uitgerust met zonnepanelen, televisie en soms internet.  Ik was vooral verrast door de kleurrijke inrichting. De houten kastjes en de balkjes in het plafond waren voorzien van prachtige geschilderde tekeningen. We kregen allen een tas yakmelk aangeboden en iets wat op boter leek, het had in elk geval niet mijn favoriete smaak. Ik at dat boter-ding nog op maar de tas melk liet ik toch voor de helft staan. Hopelijk was dat niet té onbeleefd, maar ik wilde mijn maag toch zoveel mogelijk op orde houden, dat was zo al moeilijk genoeg.
Na een lange pauze schoot de karavaan eindelijk weer op gang, een 2de rivercrossing ging gelukkig een stuk makkelijker, en na een bezoek aan een tempelcomplex konden we - eindelijk - 3 km verder weer kamp opstellen. Voor Massimo, de man van de technische ondersteuning, zou het nog een lange nacht worden om alle fietsen weer rijklaar te brengen. Ik zou de volgende dag voor het eerst mogen starten in de roze trui, ik werd er nu al nerveus van.