vrijdag 3 augustus 2012

SMS Berichten ter plaatse 03-08-2012 18h Mongolia

STAGE 4:

Na ritwinst dag 3, 1'30" achter op roze leiderstrui.
Besloot volgende dagen bij haar te blijven, en zo rustig mogelijk te fietsen.

Dag 4 gaat alles aanvankelijk volgens plan. Ik neem weer een behoorlijk snelle start om even later op de korte beklimmingen mijn eigen tempo te rijden. Dan komt Elisabeth- Libby aansluiten, met aussie Robert. Even later pikt ook Belg Krokie in zo rijden we samen een behoorlijk normaal tempo. Doet goed na de rit van gisteren. Landschappen wisselen elkaar deze keer af, voor het eerst ook een bijzonder leuke downhill, waarbij ik al snel een van de twee mongoolse meisjes kan bijhalen, (die niet zo sterk zijn in downhill) maar net op dat moment glijdt ze onderuit en ik kan haar niet meer ontwijken. De eerste 10 punten voor het overhoop rijden van Mongolen zijn daarmee behaald. (grapje hé) Gelukkig verder geen erg en we kunnen allebei weer op onze fiets springen. Zelfs met de val erbij moet ik na de downhill de rest even opwachten, tijd om mijn zadel weer recht te zetten en iets te eten en te drinken.
De zandstroken maken gelijdelijk plaats voor rocky wegen, waarbij het draaien en keren is, op en af, tussen allerlei bizarre rotsformaties.
En dan natuurlijk, halverwege koers heb ik een eerste platte achterband. Ik ben veel te opgejaagd om die efficient te vervangen, maar gelukkig blijf Krokie bij me, helpt me de band te vervangen en krijgt me gekalmeerd.  bracht me helemaal terug.
Laatste 30km cash betaald, Dan zet Krok zich op kop, ik bijt me vast in zijn wiel en ze stuiven we vooruit. moet lossen. Eerst halen we het groepje bij met de Canadese Jennifer, die achteraf vertelde dat we als een stomende trein zo hard voorbij komen gereden.. als een stofwolk die verder in het landschap vooruit ziet schuiven. Hmm.. Jen is een geschifte zalige meid die ongelofelijk kleurrijk kan vertellen! Als Jen in de buurt komt heb je haar altijd eerder gehoord dan je haar gezien hebt.

En dan komt voor ons ook weer het groepje Libby in zicht, eindelijk. Mooi werk van Krokie.
Sportief gedrag bij de bevoorrading, we wachten tot iedereen herladen is, en ook wanneer Krokie en ik in een grote modderplas ten van komen blijft de rest van de groep wachten.

Maar daarna wreken de eerdere inspanningen zich toch, plots kom ik amper nog vooruit en kan ik zelfs het wil van Libby niet meer houden, die aussies hebben dat natuurlijk gezien, geven nog een duwtje bij en ik moet lossen. De 3de bevoorrading met cola en zoute chips doet me weer goed, Krok zet zich nog eens op kop en zo kunnen we samen tot de finish toch nog een deftig tempo uitrijden.

Vandaag voelde voor het eerst een beetje als België - Australië, zou later alleen maar  versterken, tot in het supportersbusje.
In elk geval, merci Krok voor vandaag!! Af en toe is zo'n steun toch goud waard!



STAGE 5:

Dag 5: zelfde plan als gisteren: er een rustige rit van maken, hopende om toch 1 rit een beetje te kunnen herstellen.
Nam weer een super start, was mee in kopgroep en zag Libby al langs de weg stilstaan. Ideaal, nog efkes mee met de de snelle mannen dus!
Maar helaas, 2 minuten later valt een Mongool voor me in het zand. Net daarvoor zat ik nog achter de pro-jongens te rijden en dacht ik de ideale positie gevonden te hebben, die mannen kunnen tenminste met een fiets rijden, maar dan trekt de groep zich op een lint, komt weer samen en ik ben mijn goeie positie kwijt. Weer 10 punten binnen dus, alleen is het deze keer niet zo grappig want ik ga echt hard en rijdt gewoon middendoor over die Mongool. Met een bijzonder harde klap kom ik op de grond, ik voel dat m'n helm zijn dienst doet en van mijn knie is minstens het vel eraf. Gelukkig krijg ik geen andere renners meer over mij, met moeite kruip ik weer recht, trek alles weer op zijn plaats en probeer dan moeizaam weer op gang te komen. Alles doet pijn, zit te wenen op mijn vélo maar voel tegelijkertijd ook dat er niets ernstigs gaande is.

Ik zie het niet zitten om na die achtervolging van gisteren alweer te gaan achtervolgen, zie het groepje met de roze trui weer verder en verder weg rijden. Heb nog steeds geen moed bijeen, tot Ivana, een pools meisje die gewoon haar eigen ding rijdt tijdens de wedstrijd, zich laat afzakken tot bij mij, mij wat moed inspreekt en dan op kop gaat rijden. Wat later zie ik ook dat het Mongoolse meisje helemaal teruggezakt is, ons even opwacht en met 3 beginnen we rond te rijden, tegen de wind in. Het geeft me langzaam maar zeker weer moed, en wat later schiet ik toch weer alleen over. Het mongoolse meisje reed nog goed mee, maar ik zag dat ze moeite had, wachtte eerst nog op haar maar besloot dan gewoon mijn eigen tempo verder te rijden. Ideaal, een beetje later werd ik zelf opgepikt door een sympathieke Duitser, die mij dan weer op sleeptouw nam. Die kerel ging super hard, die lange vlakke stukken tegen de wind, daar was ie echt goed in en ik maar spartelen om bij te blijven.
Maar we pikken de ene rijder na de andere op en dat geeft moed. Net voor de bevoorrading sluiten we aan in een groter groepje waar ook Jen weer bij rijdt, en bij de bevoorrading hoor ik dat we slechts 1' achter hebben op de eerste dame. Super!!

Helaas, ik vertrek van de bevoorrading en zie dat mijn voorste band al half plat is. Manman, gelukkig kan je me via dit verslag niet horen vloeken. Ik zie het ideale groepje wegrijden, een kerel van de organisatie is wel zo vriendelijk mijn band te vervangen maar ik sta er weer alleen voor, voor de laatste 60 km. Zwaar vloekend schiet ik weer in gang, het was nog ver, de langste rit van de hele challenge, met heel veel los zand en tegenwind. Ik blijf de moed erin houden deze keer, blijf gewoon zo stevig mogelijk doorrijden, we zien wel wat ervan komt.
Achteraf hoor ik dat het groepje Jen net na die bevoorrading bij Libby is komen aansluiten en dat zij het super lastig had in het zand. Verloor die dag een minuut of 7. Maar was achteraf eigenlijk vooral trots op mezelf dat ik in mijn hoofd na die val niet had opgegeven en weer hard ben gaan rijden. Besloot het maar positief te bekijken, hoe jammer de situatie ook was, en hoe hard ik ook gevloekt had onderweg.

Morgen nieuwe poging om rustig te doen..

en dan ...dag 7 is de koninginnerit...de meest technische.

Als het nu ook zou regenen dan is het helemaal mijn ding !!!!

Liesbeth

2 opmerkingen:

  1. Salut Liesbeth, ravie de voire que tout va bien, depuis le G2 on te fais pleins de becs et bon courage!!go go go!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Elke dag zit ik met meer en meer trots je avonturen te volgen....geniet met volle teugen, maar naar die foto's te zien doe je dat.....DUS DOE ZO VOORT!
    ' Gaze geven' en genieten !
    Blankenbergse fnukkel XX

    BeantwoordenVerwijderen