St 05 & 06



Stage 05: 03-08-2012

A fast day through the desert for the fifth stage of the 2012 Mongolia Bike Challenge presented by Orbea. Leaving from the Ongi River Camp, racers rode through the African Savanna-like landscape to Guchin Us on the edge of the Gobi Desert. The Mongolian National Team rider, ¨Tugu¨, flew off the front of the pack with two of his teammates, temporarily stunning the rest of the lead group. The trio put over two minutes on the pack over the first 20 kilometers but eventually blew up as they had set an impossible pace for the 141 kilometer course. Hagener and Salleh, the two Chiru-WTB riders were looking strong during the first two-thirds of the course, hanging on to the lead group made up of Hovey (MBC-Orbea-SMP), Wicks, Sneddon and Wallace (Kona), Zamora (Buff), Paelinck (Reevax), and Sonomtseren (Mongolia). Kona, Hovey, and Zamora were able to gap the rest of the pack by the second rest stop at 80 kilometers but Zamora fell off the pace after suffering a mechanical. A sprint finish ended with Carter Hovey of Team MBC Racing powered by Orbea-SMP winning Stage Five on the brand new Occam 29er from Orbea. He was followed by Kris Sneddon and Barry Wicks, both of Team Kona. Riders are enjoying an early finish in camp and preparing themselves for the mountain stages which begin tomorrow.




Dag 5: zelfde plan als gisteren: er een rustige rit van maken, hopende om toch 1 rit een beetje te kunnen herstellen.
Nam weer een super start, was mee in kopgroep en zag Libby al langs de weg stilstaan. Ideaal, nog efkes mee met de de snelle mannen dus!
Maar helaas, 2 minuten later valt een Mongool voor me in het zand. Net daarvoor zat ik nog achter de pro-jongens te rijden en dacht ik de ideale positie gevonden te hebben, die mannen kunnen tenminste met een fiets rijden, maar dan trekt de groep zich op een lint, komt weer samen en ik ben mijn goeie positie kwijt. Weer 10 punten binnen dus, alleen is het deze keer niet zo grappig want ik ga echt hard en rijdt gewoon middendoor over die Mongool. Met een bijzonder harde klap kom ik op de grond, ik voel dat m'n helm zijn dienst doet en van mijn knie is minstens het vel eraf. Gelukkig krijg ik geen andere renners meer over mij, met moeite kruip ik weer recht, trek alles weer op zijn plaats en probeer dan moeizaam weer op gang te komen. Alles doet pijn, zit te wenen op mijn vélo maar voel tegelijkertijd ook dat er niets ernstigs gaande is.

Ik zie het niet zitten om na die achtervolging van gisteren alweer te gaan achtervolgen, zie het groepje met de roze trui weer verder en verder weg rijden. Heb nog steeds geen moed bijeen, tot Ivana, een pools meisje die gewoon haar eigen ding rijdt tijdens de wedstrijd, zich laat afzakken tot bij mij, mij wat moed inspreekt en dan op kop gaat rijden. Wat later zie ik ook dat het Mongoolse meisje helemaal teruggezakt is, ons even opwacht en met 3 beginnen we rond te rijden, tegen de wind in. Het geeft me langzaam maar zeker weer moed, en wat later schiet ik toch weer alleen over. Het mongoolse meisje reed nog goed mee, maar ik zag dat ze moeite had, wachtte eerst nog op haar maar besloot dan gewoon mijn eigen tempo verder te rijden. Ideaal, een beetje later werd ik zelf opgepikt door een sympathieke Duitser, die mij dan weer op sleeptouw nam. Die kerel ging super hard, die lange vlakke stukken tegen de wind, daar was ie echt goed in en ik maar spartelen om bij te blijven.
Maar we pikken de ene rijder na de andere op en dat geeft moed. Net voor de bevoorrading sluiten we aan in een groter groepje waar ook Jen weer bij rijdt, en bij de bevoorrading hoor ik dat we slechts 1' achter hebben op de eerste dame. Super!!

Helaas, ik vertrek van de bevoorrading en zie dat mijn voorste band al half plat is. Manman, gelukkig kan je me via dit verslag niet horen vloeken. Ik zie het ideale groepje wegrijden, een kerel van de organisatie is wel zo vriendelijk mijn band te vervangen maar ik sta er weer alleen voor, voor de laatste 60 km. Zwaar vloekend schiet ik weer in gang, het was nog ver, de langste rit van de hele challenge, met heel veel los zand en tegenwind. Ik blijf de moed erin houden deze keer, blijf gewoon zo stevig mogelijk doorrijden, we zien wel wat ervan komt.
Achteraf hoor ik dat het groepje Jen net na die bevoorrading bij Libby is komen aansluiten en dat zij het super lastig had in het zand. Verloor die dag een minuut of 7. Maar was achteraf eigenlijk vooral trots op mezelf dat ik in mijn hoofd na die val niet had opgegeven en weer hard ben gaan rijden. Besloot het maar positief te bekijken, hoe jammer de situatie ook was, en hoe hard ik ook gevloekt had onderweg.

Morgen nieuwe poging om rustig te doen..

en dan ...dag 7 is de koninginnerit...de meest technische.

Als het nu ook zou regenen dan is het helemaal mijn ding !!!!

Liesbeth




Stage 06: 04-08-2012

Six Different Winners in First Six Stages

Kona dominated the podium today, with Kris Sneddon winning Stage Six of the 2012 Mongolia Bike Challenge presented by Orbea. Current overall leader, Cory Wallace, came second followed immediately by teammate Barry Wicks. Carter Hovey of Team MBC Racing powered by Orbea-SMP came fourth, dropping Pau Zamora of Buff on the massive finishing climb. Sneddon becomes the sixth winner in six stages that have been completed so far. While things are starting to look similar at the front of the men´s elite pack, a dramatic women´s race is unfolding behind them. Current leader, Elisabeth Adamson of Australia is being challenged in the overall standing by Leisbeth Hessens of Belgium as well as the Mongolian rider, Solongo Tserenlham. Tserenlham won today´s stage and is looking very strong moving into the second half of the race. Tomorrow the MBC moves into the mountains for the ¨Queen´s Stage¨ - 132 kilometers long with 2620 meters of climbing. It is by far the most difficult as well as the most spectacular stage of the race.


Dag 6:
Volgende poging om het rustig te doen. Daarentegen heb ik ondertussen wel al door dat je beter zo lang mogelijk kan 'profiteren' in het zog van de kopgroep. Eenmaal je die moet lossen is het sowieso een gat dat lastig is weer goed te maken. Hoorde dat Libby al afgehaakt had dus besloot nog even vol te houden. Een beetje later moet je natuurlijk toch wel afhaken, maar dat was wel tesamen met Krokie en Kristof die vandaag solo reed in plaats van op de tandem. Kristof reed op kop, die had een super lichte fiets mogen lenen van een van de pro's en die vloog dan ook door het zand. Krok en ik hadden alle moeite om heb bij te houden, moesten hem zelfs intomen want zo zou hij het wellicht niet lang trekken. Na de 1ste bevoorrading hield Kristof het voor het bekeken qua sleurwerk, besloot op het gemak verder te doen en Krok en ik hielden even in om met die tegenwind bij het volgende groepje aan te sluiten. Daar was Libby al bij, die dankzij Thomas (de directe concurrent van Krok in het masters 1 klassement) ook mooi was teruggekomen. Wij dus met zijn allen verder, waarbij Krok en ik toch het meeste op kop reden, zo konden we ons eigen normale tempo vasthouden en reden we ons niet vast in het zand zoals de rest. Bij de moeilijkere stroken was er vaak een gat van 20-30m tussen ons en de rest. Bij een rivercrossing had ik plots niemand meer na mij, had wat tijd om te eten, drinken en foto's te nemen en toen Thomas met de rest weer aansloot vroeg ik of hij misschien was gaan zwemmen ondertussen. Dat vond hij dan precies toch niet zo grappig.
Enfin, zo cruisten we met zijn allen op een door het weidse Mongolië, ik had weer eens wat tijd om al fietsend een paar plaatjes te schieten, zeker toen we een prachtige vallei inreden liet ik die kans niet liggen. Naar het einde toe vechtten Thomas en Krokie nog wat om hun klassement, Libby en ik bleven gewoon samen, maar toen ik bij de allerlaatste beklimming net voor het einde merkte dat ze toch wat afstand liet, zette ik nog eens heel stevig door, het einde van de beklimming en de finish kwamen in zicht, nog even doorbijten op het laatste vals-plat en ik maakte daarmee toch +- 1'30'' goed. Dingen die je nu toch niet meer laat liggen. Ook Krokie had een beetje tijd van Thomas afgesnoept.
Een dag die eindelijk liep zoals ik het wilde, na een snelle start toch normaal kunnen rijden, maar door een constante stijging kroop die dag toch ook een beetje in de benen.
Die avond was ons kamp opgezet op zo'n 2600 m, er was een stevige wind wat het kamperen helemaal niet zo eenvoudig maakte. Het uitzicht en de zonsondergang was er daarentegen niet minder om, en overal waar we stapten bloeide de edelweiss en gentianne.  Moet je daarvoor helemaal naar Mongolië gekomen zijn om eindelijk toch eens die edelweiss te zien, leek daar alles behalve een zeldzame bloem. Die avond alle kamprituelen (eten, drinken, fiets kuisen, rusten etc..) met extra zorg gedaan want de volgende dag stond ons een zware dag te wachten, de dag waar ik al lang naar uitkeek.

2 opmerkingen: