St 01 & 02

Mongolia Bike Challenge 2012: Last Night in Town

Racers from fifteen countries have descended on Mongolia's capital city, Ulaan Baator, for the start of the Mongolia Bike Challenge presented by Orbea. The third edition of the MBC will start tomorrow morning in the heart of downtown, and continue for ten stages across the mountains, rivers and steppes of Mongolia. Organizers report the field this year is the strongest yet; a number of top professional riders have decided to test themselves in what has been described as a tough but rewarding race. Joining the professionals on the starting line will be adventurous amateurs from around the world. Follow along over the next ten days for daily photos by Margus Riga, and recap videos by Aaron Larocque and Nic Genovese of Pinkbike - the Official Media Partner of the Mongolia Bike Challenge.




Stage 01: 30-07-2012



Record Liesbeth


It was an epic start to the 2012 Mongolia Bike Challenge presented by Orbea as the skies opened and the downpour began. A front group quickly formed, keeping their exposure as they headed into the Mongolian countryside on what quickly became muddy double track. Team Kona looked strong from the start with Barry Wicks, Kris Sneddon, and last year´s runner-up, Cory Wallace, included in the lead group. Carter Hovey of Team MBC Racing powered by Orbea-SMP and Paul Zamora of Team Buff International were part of this group with Marcel Hagener of Chiru-WTB also in the mix. The two Mongolian National Team riders, Altansuk Altanzhul and Tuguldur ¨Tugu¨ Tuulkhangai (runner-up 2010) also looked very strong from the beginning. By the second rest stop at 65 kilometers the group had separated with Team Kona and Zamora opening at two minute gap. In a sprint finish, it was Cory Wallace first, followed by teammate Kris Sneddon and then Zamora. Wicks finished a strong forth, followed by Hovey and Tugu. Racers are now clean and rested, getting used to camp life, and hoping for sunnier skies in the stages ahead.







Vandaag werd gestart vanaf het hotel in Ulaan Batar onder politiebegeleiding, de eerste 25km werden dus geneutraliseerd. Ik vond dat naturlijk super stoer om met zo'n bende de politie achterna te rijden door het drukke standscentrum. Bovendien was het ideaal om even op te warmen, praatjes te doen etc.. voor mij mocht er iedere dag zo'n start zijn! Daarentegen was het toch reeds goed opletten geblazen, daar het Mongoolse wegdek niet echt te vergelijken is met wat we in Europa gewoon zijn. Overal putten en bulten, of grote plassen door de voorbije regen.
We hadden nog het geluk om met een  zonnetje te vertrekken, maar algauw kwamen regenwolken in de plaats en binnen de korste keren waren we doornat. Ik had natuurlijk geen regenjasje mee.. hoe kon het ook anders.. en werd op deze manier direct gewezen op de wispelturigheid van het Mongoolse weer. De toon was gezet!
Na 25 km kwamen we dus in groep bij de officiële startplaats, er werd nog even getreuzeld, ideaal voor ons om weer af te koelen, maar dan was het toch zover.
Mongolia Bike Challenge 2012, en ik was erbij!!

Die eerste baantjes hadden zich ondertussen al omgevormd tot een vettige glijbaan en het was al uitkijken om een goed spoor te vinden. Het deelnemersveld verspreidde zich breeduit, alsof niemand echt wist waar het nu precies naartoe ging, maar wat later ontdekten we de blauwe pijltjes die ons 10 dagen lang de weg zouden wijzen. Ik had ondertussen goed koud gekregen in mijn korte mouwtjes en zonder handschoenen en bedacht dat er maar 1 manier was om me weer op te warmen: rijden, hard rijden! En dus gaf ik gas. Ik amuseerde me te pletter, genoot van de machtige landschappen, vond het alleen maar zalig dat ik daar was, regen of niet. Ik vloog overal over en voorbij, door de plassen en het slijk, in de afdalingen was het helemaal feest. Vanaf de 2de bevoorrading dacht ik dat het misschien toch beter was om me een beetje in te houden, iedereen had me immers verteld dat je de eerste dagen toch niet te snel moet gaan rijden. Libby en Jen, die ik tot dat zowat constant tegenkwam, liet ik dus maar gewoon rijden en ik fietste zelf verder op een iets rustiger tempo, net snel genoeg om geen koud te krijgen. doop. Rondom mij werd ondertussen heel wat afgevloekt, sommige wegels waren ook echt beekjes geworden ondertussen, maar mij maakte het allemaal niet uit, zolang ik maar geen koud had.  Toch was ik ook maar wat blij toen ik de aankomst in zicht kreeg, dag 1 gereden had, de kop was eraf.
Onmiddellijk de nog koudere douche in, om me daarna helemaal warm in te duffelen. Eerst iets eten en drinken, daarna stond er nog een mooi werkje klaar: de fiets weer in orde krijgen. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen zodat we vanaf nu zelf toch een beetje droog bleven. Er stonden een paar grote bassins klaar, met hier en daar een borsteltje en daar moesten we het dan mee doen. OK dan, onze fietsen afspuiten met onze drinkbussen leek nog het meest handige, en bij deze kon ik op mijn materiaallijstje voor een volgende challenge al toevoegen: borsteltjes om je fiets te kuisen. We waren ook heel erg beperkt in het materiaal dat we mochten meenemen dus bij ieder voorwerp was het weer twijfelen: heb ik dit écht nodig? Wordt dit nu voorzien van de organisatie of niet?  En aangezien dit mijn eerste challenge is was dit voor mij toch nog een stuk moeilijker beslissen.
Bon, de fiets raakte gekuist, en ik kreeg meteen mijn eerste fietstechniekles: remblokjes vervangen van de schijfremmen. Jaja, ik weet het, qua fietstechniek ben ik echt een volledige nul komma nul, voor mij is het al een succes als ik kan onthouden met welke fiets ik rondrij. Maar goed, ze moesten het me ook maar 1 keer voortonen en ik kon ongeveer mijn plan trekken voor de rest van de week. Ik hoopte alleen dat die remblokken niet telkens na 1 dag op zouden zijn, want dan zou ik toch een technisch probleem hebben, met met mij ook vele anderen. Véééél remblokjes, staat vanaf nu dus ook op het lijstje.
Als het niet iedere dag zou regenen als vandaag, dan komt het wel goed.


Stage 02: 31-07-2012


Record Liesbeth



Racers found their rhythm today during the second stage of the 2012 Mongolia Bike Challenge presented by Orbea. Spirits were high this morning as the weather gods shone brightly on the Tuul River Camp. Today´s 120 kilometer course featured rolling grasslands with a number of significant climbs which led to epic green valleys dotted with nomadic herders and their ger (yurt) homesteads. A large front group was established early made up of 15 riders. The pack was whittled down to 8 riders by the 50 kilometer marker. This group included stage one winner, Cory Wallace and his Kona teammates Kris Sneddon and Barry Wicks, as well as Pau Zamora (Team Buff), Carter Hovey (Team MBC Racing p/b Orbea-SMP), Mongolian rider Tuguldur Tuulkhangai, and Razif Salleh and Marcel Hagener of Team Chiru-WTB. After the second rest stop at 90 kilometers, Wallace, Wicks, Sneddon, and Tuulkhangai were able to break away and get a significant gap on the rest of the field. In the end, it was the Mongolian rider, Tuulkhangai ,who won the stage, followed by Wicks and Wallace. The sun is still shining at day´s end as athletes settle into camp life in the Undur Sant Uul Mountains.


Ik had me voorgenomen om deze rit trager te starten als gisteren, want bedacht toch maar dat er nog 9 etappes te rijden waren dusja.. Maja, als die groep in gang schiet heb je gewoon de neiging om erin mee te gaan, maar besefte wat later toch dat dat niet het beste idee was. Ik liet die mannen rijden, werd opgepikt door de 2 dame's en liet ook hen gewoon verder rijden, om helemaal mijn eigen ding te doen. Voila, ik was vertrokken om een hele dag alleen onderweg te zijn. Halfweg kwam ik nog bij een kerel terecht die echt belachelijk aan het doen was, blijkbaar kon hij er niet tegen dat er een vrouw in zijn wiel reed ofzo.. ik weet niet wat er mis was met hem. Wat maakt dat nu uit als je verdorie een race van 10 dagen doet? Ik denk dat er genoeg momenten zullen zijn dat je elkaar hard nodig hebt, als je dan vanaf het begin al niet kan verdragen dat er iemand even in je wiel op adem komt.. 
Whatever... verder was het weer een prachtige rit, redelijk wat zandstroken, windje op kop en prachtige uitzichten. Ideaal weer, niet te warm, geen regen. En ik had mijn race goed ingedeeld, geen klop gekregen onderweg. De laatste 5 km kreeg ik plots de Canadese Jennifer in zicht, ik had die helemaal niet meer verwacht maar zij vertelde achteraf dat ze wel wist dat ik nog zou opdagen. Ik dacht eerst om haar in volle vaart voorbij te vliegen, maar dat liet ze niet gebeuren, ze nam weer over en zette zich op kop. 'OK dan' dacht ik, en ik bleef maar gewoon in haar wiel, ook ideaal met die harde tegenwind. Ondertussen begon ik in mijn hoofd wel volldedig te stressen. Ik had gisteren de 3de plaats kunnen bemachtigen, een 2de plaats vandaag zou wel super leuk zijn, hoe moest ik dit nu verdorie het beste aanpakken? Ik voelde me precies zoals in een echte wedstrijd, wat ik eigenlijk alleen maar ken van op tv, maar eigenlijk was dit ook een echte wedstrijd, bizar!! Ik dacht nog terug aan de woorden van het Belgische duo op de tandem: Kristof en Griet, die hadden me al lachend gezegd: 'Liesbeth, nie vergeten als je wil sprinten, de etappe vandaag is maar 117km en geen 120 hé!'

Ik schatte in dat Jen 'explosiever' zou zijn dan ik, niet dat ik haar zo goed kende, maar ik wist wel dat dat niet mijn sterkste kant was. En dus op een een dikke kilometer voor het einde plaatste ik een  versnelling, slaagde erin een gaatje te rijden en gaf alles alles tot het einde. Was nog even goed afzien met die verdomde harde tegenwind, maar hield stand en had mijn 2de plaats op zak. Was er wel eventjes zo slecht van dat ik zweerde om dat geen 2de keer op die manier te doen. Volgende keer misschien toch maar de sprint proberen. 
Ik vond de heel situatie wel super komisch, tactiek zitten bedenken de laatste kilometers, een onverwachte en onbekende situatie voor mij. Morgen toch maar weer normaal rijden dan!  De andere Belgen Pepe, Krokie, Kristof en Griet zijn bij aankomst natuurlijk even verbaasd als ikzelf dat ik alweer op het podium mag staan, deze keer zelfs een trapje hoger. Vooraf hadden we nog zo zitten zeveren over dit uitrijden of niet, en wie met de rode lantaarn naar huis zou mogen gaan..





Geen opmerkingen:

Een reactie posten