St 09 & 10

STAGE 9:

Een aangepaste stage na de verplaatsing van gisteren.

Voor mij werd het een start in de roze leiderstrui, met 13' voorsprong op de Australische Elisabeth (Libby). Normaalgezien, als alles goed zou gaan, zou ik die voorsprong niet mogen prijs geven. Krok en Kristof wilden me wel omringen, maar Krokie moest natuurlijk ook nog voor zijn eigen klassement gaan, die had met de verkorte queens stage onvoldoende tijd kunnen nemen op Thomas, die in de bergen minder is maar in het vlakke absoluut beter is dan Thomas.

Bij de start van deze etappe voelde ik me echt niet zo ok, ik had het gevoel dat ik geen adem meer had. Ik was weer rap gestart, mee met de snelle jongens, maar dacht dat dit misschien geen goed idee was. Op voorhand had Krok me gezegd: aanval is de beste verdediging, en ik vond dat wel een goeie instelling bij de start maar bij die eerste korte klimmetjes moest ik echt om adem happen.
Bon, nog geen reden tot paniek, Libby was sowieso achter dus ik moest gewoon even eigen ritme rijden tot ze bij mij was en dan daar aanpikken. Helaas, bij de eerste deftige afdaling, ik zat nochtans in het goeie wiel van Krokie, ik wilde me even concentreren op mijn adem om die weer onder controle te krijgen en volgde dus blindelings de lijn van Krok, toch raakte ik ergens een steen verkeerd met mijn achterwiel en ik voelde de band leeglopen. Gelukkig zijn er geen live-beelden van wat ik toen weer heb afgevloekt.
Weer vlug aan de kant, en Kristof komt me vervoegen. Hij krijgt me weer gekalmeerd, ik maak gebruik van de stop om te eten en te drinken terwijl Kristof mijn band vervangt. Het neemt te veel tijd in beslag deze keer, met de 1ste was er iets mis en ik moest een 2de band uithalen. Deze keer komen we echt helemaal vanachter in de groep terecht. Kristof zet zich weer op kop, maar het is niet erg hoopgevend als je na 10 minuten hard rijden nog maar bij mensen komt die je eerder nog nooit hebt gezien in de wedstrijd. Iedereen supportert voor me als ik samen met Kristof in de roze trui voorbijsnel: 'Komaan Liesbeth, blijven doorgaan, hop hop hop!!' Het geeft me weer moed, het raakt me vooral dat al die mensen achter me staan, dat die mensen ook willen dat ik standhou.
Bij de 1ste bevoorrading horen we van Griet dat we ongeveer 8' achterstand hebben. Vanaf hier staat ons 17km asfalt te wachten, en Kristof besluit zich voor een laatste keer helemaal leeg te rijden. In de lange vlakke stukken, asfalt of niet, ben ik helemaal niet zo sterk dus zonder Kristof zou ik hier sowieso al de roze trui kwijtspelen. We krijgen de camera op onze neus wanneer we over het asfalt rijden en ik waan me even in het wiel van Vinokourov daar Kristof in een astana-truitje rondrijdt. Hij werd later nog ervan verdacht een Kazak te zijn. Hij rijdt zich helemaal te pletter, tot net voor de laatste geasfalteerde klim. Dan is het weer helemaal aan mij. Achteraf hoorde ik dat Kristof eerst 10 minuten moest gaan zitten om te bekomen, en verder onderweg moest hij dat zelfs nog eens doen.
Zelf heb ik het ook niet onder de markt, er is veel wind en ik ben gewoon verplicht om alles te geven, tot het einde. Het is per 5 km aftellen naar het einde, tijdens de beklimmingen kan ik telkens een paar andere rijders bijhalen maar in de vlakke stukken is het echt zwaar. Ube helpt me nog eventjes en helemaal op het einde komt Marcos, een sympathie Spanjaard, me weer te hulp. Hij ziet dat ik stil aan het vallen ben en steekt het vuur weer aan de lont. 'Vamos Liesbeth!! Behind me!' Ik pers er nog alles uit in zijn wiel, tussen mijn ribben begint het te steken en telkens ik over het wasbord rijd begin ik het uit te roepen van de pijn, maar Marcos blijft me vooruit roepen. Eigenlijk ben ik er hem wel dankbaar om, ik weet dat het echt niet meer ver is en dat er veel op het spel staat. En dan komt eindelijk de finish in zicht. Deze keer doe ik er zelf nog een laatste schepje bij: 'Vamos Marcos!!' 
Maar als ik over de meet rol moet ik keihard naar adem happen en het lukt me niet dat weer onder controle te krijgen. Ik besef dat ik zowat aan het hyperventileren ben, smijt mijn fiets aan de kant en ga vlug zitten met mijn handen voor mijn mond. Binnen de kortste keren is mijn ademhaling weer ok, Libby komt ondertussen aangesneld om me te kalmeren, ze zegt dat ik nog steeds in het roze ben, heb slechts 8 min verloren, dat ik maar weeral super sterk heb gereden.
Ik moet toch eerst nog eventjes bekomen, ben duizelig als ik rechtsta en zet me maar vlug weer neer. Ook Krokie had die dag een laatste tevergeefse poging ondernomen om Thomas aan te vallen en wanneer uiteindelijk Kristof aankomt is ook hij ook helemaal kapot.  Een bijzonder lastige dag voor de Belgische trein.  Die avond ben ik dan ook voor het eerst echt echt moe wanneer ik in het kamp ben. Alles kost me teveel moeite, zelfs het eten. Na een poging tot een dutje in de schaduw, en een paar cola's later voel ik me wel weer iets beter. Om mijn hoofd weer leeg te krijgen gooi ik met Kristof nog even met de frisbee maar dan wordt het toch weer vroeg onder de wol.
Met nog 5 minuten voorsrpong voor de roze trui op de laatste etappe, zo ben ik er toch weer in geslaagd het spannend te maken!





STAGE 10:

Vandaag heb ik verloren.

Had gewoon niets meer in de benen na de zware dag van gisteren. Moest lossen, kon echt niet beter of meer. Had me nochtans zo voorgenomen om me als een pitbull vast te bijten in Libby haar wiel, wat aanvankelijk ook goed lukte maar na 1/3 van de wedstrijd was het gewoon helemaal op. Ik zag ze wegrijden en ik wist gewoon dat dat het was. Misschien was ik niet meer sterk genoeg in mijn hoofd om te blijven aanpikken, maar ik zodra het lichtjes bergop was wist ik dat mijn hoofd niet het probleem was, mijn benen waren gewoon zo leeg als het maar kon. Deze keer geen gebleit erbij maar gewoon: dat was het dan. Onderweg riep ik naar Griet dat het vat helemaal af was, gelukkig hoorde ik haar nog net terugroepen: 'Niet erg! Geniet er dan gewoon van!' En ze had meer dan gelijk. Mijn hoofd weer omhoog, zo goed als ik op dat moment kon die etappe afwerken (je weet maar nooit dat er vooraan nog een platte band ofzo was) en weer eens rond me kijken. De laatste beelden van dit prachtige land in mijn geheugen opslaan. Hier en daar kreeg ik als roze trui draagster nog wat onverwachte hulp, maar zelfs achter die mannen was het nog loodzwaar en ze moesten regelmatig weer voor me inhouden. En zo kwam ik uiteindelijk in Karakorum over de allerlaatste meet. Geen zonder handen hoera gebaar maar eerder 'that's it, I've done all I can.'

Ik weet dat de 2de plaats veel meer is dan verwacht, maar ik was er zooo dichtbij! En ik was hier gewoon super sterk, dat wist iedereen hier, ook Libby kwam me dat zeggen. Ook Corry, de winnaar bij de mannen kwam nog even checken wat er gebeurd was vandaag en verzekerde dat ik zo sterk gereden had de hele challenge. 
Ik voelde het ook zo, alleen vandaag, het was gewoon die ene foute rit teveel. Ik ben ook zoveel alleen onderweg geweest gedurende de hele challenge, terwijl m'n concurrente een constante gangmaker had. 
Verloren door teveel pech.
Of misschien door te weinig ervaring. In het heetst van de wedstrijd niet het goeie wiel of de juiste lijn gekozen. Of beter materiaal nodig..
De Belgische trein stokte volledig vandaag na de inspanningen van gisteren. Ook Krokie en Kristof waren niet meer te zien toen ik aussie Robert en Libby moest lossen.

Ach, binnenkort kan ik het allemaal weer relativeren maar nu laat ik mezelf nog even heel erg ontgoocheld zijn.


Today I lost the stage. The very last one and I lost my pink leader jersey. Didn't recover from the 'time trial' the day before, when I had another flat tire.
Off course I feel dissapointed for the moment. I've been riding very strong and I was sooo close to overall victory, though I know that a second place is much more than what I came for. 
I had too much bad luck, or maybe not enough experience.
Also the other Belgian guys had a very hard day today.
It is what it is, I've done all I can.
Today I feel very sad and dissapointed, but no worries, gonna be happy again soon!

1 opmerking:

  1. Hej Liesbeth, we snappen je ontgoocheling... maar je haalde wel fucking zilver hé!!! :-)

    BeantwoordenVerwijderen